Theo van de Sande is ��n van de beste cinematographers ter wereld en was voor mij een grote inspiratie.

Zijn gevoeligheid en liefde voor de mens komt tot uiting in zijn belichting, compositie en camerabewegingen. In 2011 ben ik begonnen aan een lange documentaire over deze belangrijke Nederlander.

Veel filmliefhebbers hebben geen idee van de complexiteit van het maken van een speelfilm en van de taken en inbreng van de verschillende medewerkers. Binnen deze grote groep filmmakers speelt de cameraman een erg belangrijke rol. Hij bepaalt in grote mate hoe het beeld er uit zal zien dat de kijker uiteindelijk te zien krijgt.

Onder filmliefhebbers is de auteurstheorie nog altijd populair. Hierin wordt de regisseur vergeleken met de schrijver van een roman. Ik wil ook onderzoeken of mijn theorie uit 1986, de �dirigententheorie� in de praktijk beter klopt. Daarin vergelijk ik de regisseur met een dirigent die zijn creatieve filmploeg dirigeert naar het gewenste resultaat.

Om het scenario van de juiste beelden te voorzien is een goede voorbereiding en een grote inzet vereist, zowel artistiek als gevoelsmatig, technisch, organisatorisch, intermenselijk en praktisch. Mijn documentaire zal duidelijk maken hoe Theo van de Sande zijn beroep uitoefende in het verleden, maar ook hoe hij dat nu nog altijd doet.

FOTO    FOTO    FOTO

NO RISK � NO FUTURE

Theo van de Sande is one of the best cinematographers in the world and was an important source of inspiration for me.

His sensibility and love for people shows through his lighting, compositions and camera movements. In 2011 I started working on a long form documentary about this important Dutchman.

Many film lovers have no idea about the complexity of making a feature film and the responsibilities and influence of the individual crew members. Within this group of filmmakers the cinematographer plays an important role. To a large extent he is the one who decides what the public will actually see in the cinema.

Among film lovers the director is often considered the author of the movie. I will investigate whether it is better to compare the director to a conductor, conducting the orchestra of creative film makers in the process of making his movie.